Wat is het nou het afgescheiden ik waar in nondualiteit telkens naar verwezen wordt?
In het kort is het de illusie dat je een autonoom ikje bent, met vrije wil en keuze, dat beweegt in een wereld van ruimte en tijd. Een ik waaraan de wereld verschijnt.
Kenmerkend aan het ik is een gevoel van gemis. Dat gevoel van gemis probeert het ik op te vullen met spullen, drugs, winst, likes, carrière, bewustzijn, persoonlijke ontwikkeling, verlichting, een betere wereld, etc, etc.
Dit alles in de hoop dat dat het gemis gaat oplossen. Maar het dempt het gemis hooguit kortdurend. En dan gaat het ik op zoek naar de volgende ‘fix’.
Het ik kan ook niet anders. Want zelfs het ik willen doorzien of oplossen komt vanuit datzelfde gevoel van gemis. Een hopeloze onderneming dus.
En de paradox is, dat het ‘ik’ ook Heelheid is dat verschijnt als ‘ik’. Met andere woorden: Dat wat zoekt is zelf al wat het zoekt.