Gijs van Dinther

In onze plaatselijk Jumbo lagen eind augustus al de pepernoten in de winkel. Eerder dan het jaar ervoor, toen was het begin september. Elk jaar rekken ze het weer enkele dagen om nog meer omzet uit pepernoten te kunnen halen.

Ik wil daarom voorstellen om het meteen goed te doen en het hele jaar door een stelling met kerstartikelen, eentje met paashazen en eentje met gevulde speculaas in de winkel te zetten. Oh ja, en het hele jaar door een cassière in carnavalspak, omhangen met een lading papieren sliertjes. Waar expres niemand bij in de rij gaat staan om het nóg sneuer te maken.

Zonder gekheid, dit is een mooi voorbeeld van de drang die we hebben naar méér. Heel diep van binnen is dat een existentiële drang naar zekerheid in een realiteit die een totaal mysterie is. Méér van iets gaat die spanning niet oplossen. En minder van iets trouwens ook niet.

Te pas en te onpas wordt de term onvoorwaardelijke liefde gebruikt. Je zou het moeten voelen voor anderen. Je wil het zelf ervaren. Het is de hoogste vorm van liefde. Etc. etc.

Maar wat is het echt? Onvoorwaardelijk wil zeggen dat er geen voorwaarden zijn. GEEN. Onvoorwaardelijke liefde accepteert dus álles. Ook voorwaarden. Als je onvoorwaardelijk liefhebt, dan hou je van alles van de ander. En van jezelf. Maar wat nou als je die ander de grootste idioot ever vindt? Als je jezelf onvoorwaardelijk liefhebt, mag dat er gewoon zijn. Maar hou je dan nog onvoorwaardelijk van de ander? Ondanks dat je diegene niet uit kan staan? Nu komen we in de problemen. Onvoorwaardelijke liefde kan dus niet iets van de persoon zijn. Het is iets groters dat ALLES kan omvatten. Liefde én haat. Wel én niet. Yin én Yang. Echt zonder voorwaarden dus.

Voor het zoekende ik is de het leven vrij frustrerend en hopeloos. Alles wat het vindt is het niet. Meer spullen, meer macht, betere relaties, hoger bewustzijn, het brengt uiteindelijk nooit wat je zoekt. Alles dat extra kan verschijnen in je leven, kan ook weer verdwijnen. En geeft dus nooit die absolute vrijheid/rust/vrede waar we zo naar verlangen. Wat je echt wil vinden, bén je al. Daar hoef je niks voor te doen. Zo voelt het alleen niet voor het zoekende ik. Het ik wil dan weer op zoek naar het voelen dat het al is wat het zoekt. Wat dus weer een nieuwe zoektocht is. Dat kat- en muisspel gaat net zo lang door totdat het zichzelf opbrandt.